Współpraca Miasta Puławy i Bojarki

Umowę o współpracy partnerskiej Puław i Bojarki podpisali 27 kwietnia 2001 r. prezydent Janusz Grobel i ówczesny mer Bojarki Anatolij Biluk.

Kontakty oficjalne 

W latach 2000-2003 w ramach współpracy partnerskiej Puław i Bojarki odbywały się wizyty delegacji władz miast i osób współpracujących. Zwiedzano szkoły, placówki kulturalno-oświatowe, instytucje
i urzędy, wymieniono doświadczenia w zakresie gospodarki komunalnej, opieki społecznej
i działalności organizacji pozarządowych, odbyły się spotkania z przedstawicielami lokalnego biznesu itp.

Edukacja
Dzięki ogromnemu zaangażowaniu Tatiany Matwiejczuk z Bojarki nieprzerwanie rozwija się współpraca w dziedzinie edukacji. Dotychczas Puławy odwiedziło ponad 300 dzieci i młodzieży szkolnej z Bojarki. Wzięli oni udział w wycieczkach szkolnych, koloniach letnich i polonijnych.
W Puławach gościły również dzieci z domu dziecka.

Nawiązana została współpraca szkolnych Klubów Europejskich z Gimnazjum Nr 1 w Puławach
i Gimnazjum Klasycznego w Bojarce. Jej efektem były wspólne obozy – także z udziałem uczniów ze Stendal (Niemcy) – na Krymie i na Mazurach. Ponadto drużyna uczniów z Bojarki uczestniczyła
w rozgrywkach sportowych w Puławach, a w 2005 r. puławscy uczniowie spędzili tydzień w Bojarce – szczegóły z ich pobytu oraz informacje o współpracy partnerskiej zostały zamieszczone w prasie ukraińskiej.

Ważnym elementem kontaktów Puław i Bojarki jest wymiana doświadczeń pedagogicznych, w ramach której trzech nauczycieli z Puław wzięło udział w konferencjach metodycznych na Ukrainie, zaś jeden nauczyciel z Bojarki uczestniczył w Puławach w konferencji na temat edukacji ekologicznej. Duże zainteresowanie wśród ukraińskich pedagogów wzbudziły referaty nauczycieli z Puław – Anny Dzierżawskiej na temat wpływu mediów na psychikę dzieci (2003 r.) oraz metoda projektów zaprezentowana przez Joannę Tokajuk i Ewę Walendę (2004 r.). Puławscy nauczyciele mieli też okazję poznać warunki i metody pracy swoich kolegów z Ukrainy.

W ramach współpracy kulturalnej w Bojarce i w Kijowie przebywał zespół „Retmany” z Puław (2002 r.), z kolei dziecięcy zespół wokalny „Allegro” zaprezentował się w Puławskim Ośrodku Kultury „Dom Chemika” (2005 r.).

Warto podkreślić, że dzięki współpracy partnerskiej w gimnazjum klasycznym w Bojarce wprowadzono naukę języka polskiego jako języka obcego – uczy się go coraz więcej uczniów. Ponadto odradza się mieszkająca tam Polonia – utworzony został oddział Związku Polaków Miasta Kijowa.

Bojarka stała się miastem 30 grudnia 1956 r., w wyniku połączenia czterech miejscowości: Bojarka, Budajiwka, Nowa Tarasiwka i Gozowikiw. Bojarka liczyła wówczas prawie 10 tys. mieszkańców. 

Pierwsze wzmianki o grodzisku Budajiwka pochodzą z początku XVI wieku. Wtedy wieś należała do Wielkiego Księstwa Litewskiego. Jednak badania archeologiczne wykazały o wiele starsze ślady osadnictwa. W miejscu, gdzie obecnie znajduje się cerkiew w Bojarce, odkryto ślady czasów staroruskich. Na początku XVII wieku Budajiwka należała do polskiego magnata Koreckiego.
W II połowie XVII wieku wieś znalazła się w granicach Rosji i należała początkowo do Monastyru Michajłowskiego, a następnie do Ławry Kijowsko-Peczerskiej.

Nowy etap w historii Budajiwki nastąpił od lat 60-tych XIX wieku z chwilą rozpoczęcia budowy kolei żelaznej na trasie Kijów – Fastów. Powstała stacja kolejowa, która otrzymała nazwę „Bojarka”.
W sąsiedztwie zaczęła rozwijać się osada o nowej willowej zabudowie, która dotarła do wsi Budajiwka.

Z Bojarką było związanych wielu ludzi kultury, wśród których najsłynniejszy był Szolem Alejchem (pseudonim literacki: Szolema Rabinowicza) – sławny pisarz żydowski, który często bywał w Bojarce
w latach 1884-1905. Bojarkę opisał pod nazwą Bojberyk w swoim znanym utworze „Dzieje Tewjego Mleczarza”. Jego autorska inscenizacja znana jest na świecie z musicalu J. Bocka „Skrzypek na dachu”. Prototypem głównego bohatera był Tewje, właściciel zajazdu w sąsiedniej wsi Zaborze.
Dziś Bojarka to miasto w Rejonie Kijowsko-Światoszyńskim. Liczy przeszło 35 tys. mieszkańców. Zajmuje obszar 1122 ha.

W ciągu ostatnich 25 lat miasto znacznie rozwinęło się. W tym okresie zbudowano przeszło 600 tys. m2 mieszkań, szkołę nr 5 dla 1600 uczniów, rejonowe gimnazjum, centrum dla dzieci i młodzieży, bibliotekę miejską, przedszkola, rejonowy budynek uroczystości, przychodnię, korpus leczniczy szpitala rejonowego, szpital obwodowy dla dzieci na 400 łóżek, halę sportową, stację telefoniczną, banki, apteki i inne obiekty.

Wszystko to świadczy o perspektywach rozwojowych miasta, położonego około 22 km od Kijowa – stolicy Ukrainy. Ma ono wystarczającą ilość siły roboczej oraz środków produkcyjnych. Działalnością gospodarczą na terenie Bojarki zajmuje się 15,5 tys. osób. Główną rolę odgrywają przedsiębiorstwa o charakterze usługowym, w których pracuje 4000 osób, a także zakłady przemysłowe, zatrudniające około 3000 pracowników.

Wśród głównych przedsiębiorstw można wymienić:

• przedsiębiorstwo państwowe „Ukrgazenergoserwis”, gdzie zatrudnionych jest 1100 osób
• zarząd magistralnych gazociągów – 800 pracowników
• Otwarta Spółka Akcyjna „Iskra” – 700 pracowników
• „ARKSI” – 200 pracowników

W mieście istnieją również firmy krawieckie. Ogółem jest 900 przedsiębiorstw prywatnych – zakładów różnych specjalności.

Bojarka ma rozwiniętą sieć komunikacji inżynieryjno-transportowej. Funkcjonują dwie stacje kolejowe, należące do państwowego systemu kolei południowo-zachodniej. Jednak Bojarka nie jest znana dzięki przemysłowi, ani osiągnięciom z tego obszaru. Perspektywę dla miasta stanowi dogodne położenie geograficzne, wśród rozległych kompleksów leśnych. Od dawna doceniany jest leczniczy mikroklimat miasta, który sprzyjał lokalizowaniu tu zakładów leczniczych i uzdrowisk. Obecnie
w mieście działa sanatorium „Barwinok”, obwodowy szpital dla dzieci, obwodowy dom dziecka, dom wypoczynkowy Ukraińskiego Towarzystwa Niewidomych, obwodowy szpital dla chorych na gruźlicę. Obiekty te dysponują łącznie 1350 łóżkami szpitalnymi.

Każdego roku Bojarkę odwiedza około 100 tys. gości. Miasto może być dużą atrakcją dla mieszkańców stolicy z uwagi na piękne lasy, czyste stawy i jeziora. Rozbudowa infrastruktury turystycznej i uzdrowiskowej to kierunek rozwoju miasta w najbliższej przyszłości.

Ciekawostką w Bojarce jest unikalny parowóz K-15776, ustawiony na cześć komsomolców robotników i chłopów, którzy ratowali Kijów przed kryzysem paliwowym. Parowóz ten, zwany „kukuszka”
(tzn. „kukułka”), jest jedynym zachowanym egzemplarzem tej serii na Ukrainie.

Oprac. Anna Matej